|
Misschien heb je meegekregen dat ik al een paar jaar op weg was met extreem maandelijks bloedverlies. Ik zocht langs verschillende wegen ondersteuning en deed mijn innerlijke werk in de veronderstelling dat het ergens wel zou keren. Maar dat keren liet op zich wachten en eind afgelopen jaar kreeg dat een steeds zwaardere weerslag op mijn energieniveau en functioneren. Mijn reserves waren op en zo kwam ik begin dit jaar op het punt waar ik mijn hoofd boog en mij openstelde voor een operatie om mijn baarmoeder te laten verwijderen. Met dit buigen van mijn hoofd kwamen er andere woorden met een net iets fijnere trilling, namelijk ‘het vrijgeven van mijn baarmoeder’, en met deze woorden verscheen een beeld van mijn baarmoeder in de handen van Jezus. Dat gaf het geheel een hele andere dimensie. Het drama ging eraf, en ik voelde duidelijk dat in dit vrijgeven van mijn baarmoeder mijn verbinding met het leven lag. Alsof ik daarmee zou trouwen met het leven zoals het voor mij bedoeld was. Ik ging op weg in het reguliere circuit en kwam op de wachtlijst voor een operatie. Mijn hoofd bedacht nog wel andere wegen, maar ik had duidelijk gevoeld dat in het beschreven beeld het leven lag en dat ik niet anders kon dan het beeld te volgen. Ik voelde ook dat het volgen van dit beeld van mij vroeg om 'in het Huis van God te stappen'. Niet iets wat ik eerder had gehoord, maar wat zo tot me kwam, en waarvan ik kennelijk op een voor mij op dat moment nog onbekende laag wel begreep wat dat impliceerde. Ik vond het spannender dan de op handen zijnde operatie. Ik had mezelf op mijn spirituele pad wel als gelovig ervaren maar het Goddelijke had voor mij tot dan toe een meer vrouwelijke connotatie gehad. God als een Schepper en een op zichzelf staande entiteit buiten mijzelf was in mijn ogen tot dan toe iets voor religieuzen. En die zag ik dan weer als mensen die een autoriteit buiten zichzelf zoeken. En dat was nou net niet mijn weg.
Eind februari ontving ik op een vrijdag een operatiedatum voor precies drie weken later. Datzelfde weekend zou ik normaliter ongesteld worden, maar nu bleef mijn menstruatie ineens uit terwijl mijn cyclus tot dan toe al jaren behoorlijk stipt was. In die eerste week dat mijn menstruatie uitbleef stelde ik mezelf de vraag of ik 'het vrijgeven van mijn baarmoeder' met het bijbehorende beeld misschien los van een operatie kon zien. Ik kwam uit op een ja en na een week zegde ik de operatie af. Mijn menstruatie zou uiteindelijk in totaal 3 weken uitblijven en weer intreden op de ochtend van de geplande operatiedatum. Het bloeden was opnieuw buitensporig. Toch las ik in deze loop der dingen een duidelijke boodschap van het leven dat er een andere weg was dan een operatie. Ondertussen had ik me dagelijks toegewijd aan het verschenen beeld en had ik het millimeter voor millimeter in mijn binnenwereld ‘laten gebeuren’. In alle eenvoud was het alsof ik in een bad van mezelf ging liggen en daarin opstond. Ik begreep dat er geen enkel mens is die ons de volledige reflectie kan geven van wie we zijn. In God is die reflectie wel te vinden. Ja zeggen tegen God is dus eigenlijk ja zeggen tegen mezelf zoals ik in God bedoeld ben, en als zodanig mijn plek (veder) innemen. Ik was bang geweest dat ja zeggen tegen God zou impliceren dat het vrouwelijke weer losgelaten zou worden (erfenis van de religieuze geschiedenis en sterk verankerd in het collectieve bewustzijn). Toch had ik ervaren dat het volgen van het beeld van mijn baarmoeder in de handen van Jezus, betekende dat ik mijn eigen kracht oppakte, dat ik meer in mezelf ging staan en dat de Aarde dat ook van mij vroeg. Dat er dus een samenspel was ook tussen Moeder Aarde en Vader God. Met het beeld van mijn vrouwelijke baarmoederlijke weten in de handen van Jezus die voor mij het geschoonde mannelijke vertegenwoordigt, was mij getoond dat het één het ander echt nodig heeft. Iets wat ik mentaal wel wist, maar kennelijk had ik deze weg te gaan om beide polen in mezelf ook echt bij elkaar te brengen. Mijn relatie met Jezus en God groeide en ik was zoekende wat ik daarmee moest. Moest ik aansluiting zoeken in een kerk? Het maandelijkse bloeden was nog steeds extreem en kwam met steeds kortere tussenpozen. Moest ik me dan laten dopen als in een uiterlijke beweging om het helemaal in handen van God te leggen? Uiteindelijk klikte er vorige maand in dit zoeken iets bij mijn net ingetreden menstruatie. God had zich via de handen van Jezus aan mijn baarmoeder verbonden. Ik had mijn relatie met God niet in een kerk thuis te brengen, zo begreep ik ineens, maar aan mijn eigen baarmoederlijke weten te verbinden. Ik had het verschenen beeld verder mee naar binnen te nemen. Bracht ik gewoonlijk een mooncup in op het moment dat het bloedverlies toenam zodat het praktisch hanteerbaar bleef, nu liet ik dat achterwege zodat ik het bloeden kon blijven voelen. Ik ben met het extreme bloeden gaan zitten en luisteren. Ik ontdekte dat wanneer ik het bloeden verstond, dat het dan stopte. Ik ging ermee spelen en ik leerde dat ik het bloedverlies kon beïnvloeden door mezelf dus verder uit te lijnen en nauwgezet te luisteren naar wat mijn baarmoedermond vertelde. De maand erop ervoer ik hoe mijn menstruatie een mega krachtige vortex aanzet, die ik eigenlijk zie als de vortex van de Liefde die ik ben. Het vraagt volledige toewijding om die krachtige vortex helemaal toe te laten, ermee uit te lijnen en los te laten wat er niet mee in lijn is, maar het moment dat ik dat doe en het me lukt houdt het extreme bloeden op en is het echt rustig. Bloeden zoals bloeden bedoeld is, zo lijkt me. Vreugdevol! Bij eerdere menstruaties was ik met het inbrengen van de mooncup de verbinding met het bloeden verloren. Het extreme bloedverlies trok me dan diep naar binnen en daar haalde ik vervolgens ook veel op uit mijn diepe innerlijke weten om het verder grond te kunnen geven. Daar had dus in zekere zin ook een opbouw van mijn ware zelf in gezeten, maar daarbij verloor ik dus allereerst mijn levensenergie. Nu leerde ik dat als ik dat diepe luisteren in het moment inzet en mijn weten serieus neem, het bloeden daarmee gereguleerd kan worden en in balans komt. Ik neem mijn eigen bloed èn mijn eigen weten en levensenergie. Omdat mijn diepe weten zo sterk verbonden is met wat in de onderstroom aanwezig is, en daarmee met wat in mijn familiesysteem ontkend werd en in het verborgene zat, was dat moeilijk verenigbaar geweest. Deze omdraaiing vond nu plaats nadat mijn vader in mei na een kort ziekbed overleed. Iemand zei me ooit dat ik al 3000 jaar in een grot zat. Tijdens het sterfproces van mijn vader zag ik hoe hij eigenlijk altijd voor die grot heeft gezeten en dat hij pas kon gaan op het moment dat ik voldoende ja had in mezelf om tevoorschijn te komen. Niet meer afhankelijk dus van een ja in hem (of welke ander dan ook) die nooit zou komen. Ik heb ervaren hoe de fase van zijn heengaan tevens de ingang is geweest om terug plaats te nemen in de familie, waar ik me eerder geen onderdeel van voelde. Kennelijk wilde het leven me hier hebben, waar ik zou uitkristalliseren hoe het verbinden van beide polen in mijzelf werkt. Ontroerend eigenlijk, hoe intens de weg ook geweest is. Met de urgentie van een op handen zijnde operatie had ik me ondanks mijn weerstand voor God durven openen en daarmee voor mijzelf. God heeft me juist geholpen om mij verder met mijn vrouwelijke baarmoederlijke weten te verbinden en om erin op te staan. Ik heb mezelf kunnen gronden in mijn eigen bronverbinding, en me erin op kunnen richten. Een vrouw in God. That’s me! Hoewel ik in de afgelopen maanden een bijbel aanschafte was er vooralsnog niet de beweging om deze te lezen. Naar ik begrijp verhaalt de Bijbel van een terugkeer van Jezus in deze tijd. In mijn beleving gaat het hierbij niet (persé) om een terugkeer van zijn ziel in de fysieke zin van het woord, als zou hij opnieuw op een ezel Jeruzalem binnen komen rijden. Staat Jeruzalem niet voor het Heilig Huwelijk in ieder van ons en is Israël daarmee niet het Beloofde Land in ieder van ons? Zou het zo kunnen zijn dat Jezus in deze tijd verschijnt in ieder die daar voor open staat en dat daar zijn terugkeer in besloten ligt? Om het Beloofde Land in ieder van ons aan te boren en vrij te maken en het daarmee vrij te maken in de wereld? I wonder! In de naam van de Vader, de Zoon, de Heilige Geest èn mijn vrouwelijke baarmoederlijke weten, Ik heb gesproken, Madelon
1 Comment
|
